Bloemen noch kransen

Kristin vertelt over het afscheid van haar vader

Op 29 november 2023 hebben we onverwacht afscheid moeten nemen van mijn papa (vake), Maurits Roeckx. Zijn tuin, dat was zijn biotoop. Nu het lente is, zie je zijn gezaaide bloemen, planten, struiken en bomen tot leven komen. Al die stukjes natuur staan symbool voor zijn engagement naar mensen, naar de samenleving. Ook na zijn overlijden blijft hij verder zaaien in mensen.

Al snel na het nieuws van zijn overlijden kwam er spontaan een warme golf aan solidariteit op gang van familie, vrienden, koor, parochie, OKRA,.... Samen wilden ze hem een mooie afscheidsviering geven. Het was zijn wens om zijn bloemen of kransen om te zetten in een bijdrage voor Welzijnszorg. Zijn leven stond in het teken van verbinding tussen mensen, verwondering voor de natuur en opkomen voor diegenen die het moeilijk hebben. En dat in al zijn eenvoud, zonder grote woorden.

In een bomvolle kerk hebben we samen afscheid genomen. Mijn papa heeft door zijn engagement vele mensen geraakt door wie hij was en wat hij voor andere mensen betekende. Op het einde brak er spontaan een warm applaus los. Emotioneel en hartverwarmend. Hij was van mening dat elke mens gelijkwaardige kansen verdiende. Ook als hij er niet meer zou zijn, wou hij heel graag zijn waarden laten verder leven. Hij deed dit onder meer via de steun aan Welzijnszorg. Het geeft troost dat hij doorheen deze herinnering voor altijd blijft verder leven en bouwen aan een inclusieve gemeenschap met de zorg en warmte voor mensen die het moeilijk hebben.

Kristin Roeckx